Van nooit niets naar altijd iets en doen we morgen

22 maart 2017, 20:00 uur (UTC -6) mijn huid ziet er intussen uit als een vervellende slang maar verder is alles oké. De eerste stage week zit er al weer op, het bevalt hier prima in Mexico. We blijken prima te overleven op het Mexicaanse voer en hebben dan ook nog steeds vaste mest, wat de Mexicanen verbaast. We hebben gedurende deze week al een hoop gezien en beleefd. De stage plannen zijn echter gewijzigd door de uitbraak van het PED en PRRS virus. Hierdoor verblijven ik en Geert nu op het zelfde bedrijf. De stage week begon 12 maart, we werden halverwege de middag opgehaald door Hector Quiles junior, 28 jaar (de zoon van Hector Quiles, 53 jaar, en beide dierenarts). Samen met hem rijden we van Guadalajara naar Tepatitlán de Morelos, waar hij woont samen met zijn ouders en twee jongere broers. We worden gastvrij ontvangen en kunnen per direct aanschuiven, de BBQ is al warm. Hector Quiles junior weet veel over de Europese varkenshouderij, hij keerde afgelopen oktober terug uit Europa. Waar hij 4 maanden in Duitsland op een varkenshouderij werkte en 2 maanden in Nederland. Echter zijn vader is erg nieuwsgierig naar ons en de Nederlandse varkenshouderij. Hij heeft vele vragen over ons management en onze ervaringen met de TN 70. Hector Quiles verstaat alles wat wij zeggen in het Engels echter heeft hij moeite met het spreken in het Engels. Hector jr. spreekt uitstekend Engels en vertaald veel van het Spaans in het Engels voor ons.

13 maart 2017, 7:30 uur (UTC -6) we worden gewekt door Hector jr. zijn moeder, er staat een heerlijk ontbijtje klaar. Na stevig ontbeten te hebben stappen we samen met Hector jr. in de auto. We vertrekken naar KUX, een varkenshouderij met 1300 zeugen gelegen te Aguascalientes (midden in een dorren woestijn). Een bedrijf van ongeveer 5 jaar oud met goede technische resultaten voor Mexico. Op het bedrijf zijn 25 personeelsleden aanwezig. Het bedrijfssysteem lijkt veel op dat van Nederland en Duitsland. Dit waarschijnlijk doordat Hector en Hector jr. beide meerdere keren in Europa zijn geweest. Al bij al een mooi bedrijf met een baas zo gek als een deur, genaamd Victor. Hij is van origine geen boer maar ondernemer, hij wil het bedrijf dit jaar nog uitbreiden naar 3000 zeugen (wat in onze ogen onmogelijk lijkt).

S ’avonds worden we uitgenodigd door Victor, Hector en Mario (vriend en ondernemer) voor een etentje. Ook Mario is erg benieuwd naar de Nederlandse varkenshouderij. Hij zal binnenkort een kern- subfokkerij gaan bouwen waar TN70 zeugen geproduceerd zullen worden. Een zeer interessante eerst stage dag.

14 maart 2017, 8:00 uur (UTC -6) de wekker gaat. Na een typisch Mexicaans ontbijtje, met brood en ham voor ons vertrekken we richting de stal. We starten de dag met de drachtigheidscontrole van de zeugen. Waarna we middag eten met de medewerkers. Na de lunch selecteren we de gelten, voor zo ver je het selecteren kunt noemen. Werkelijk alles wordt hier goed gekeurd en verplaatst naar de opfok stal. Waarna we de berigheidscontrole uitvoeren, waarbij de beer los wordt gelaten tussen de zeugen en gelten. Werkelijk een fascinerend gezicht om de medewerkers bezig te zien.

S ávonds maken we buiten een vuur en drinken we wat Corona’s met een aantal medewerkers. Zij proberen ons Spaans te leren en wij hun Engels, natuurlijk eerst de slechte woorden.

15 maart 2017, 9:00 uur (UTC -6) we worden wakker en horen een luid gesnurk door de muren heen, het is Hector jr. We besluiten naar kantoor te gaan, onderweg treffen we het personeel met de biggenwagen. Tijd om biggen te verzetten, dit gaat echter iets anders dan dat wij gewend zijn. We lachen ons kapot om de werkstijl van het personeel bij het in- en uitladen van de biggen. Dierenwelzijn is iets waar ze hier nog minder van gehoord hebben. In totaal verzetten we 1000 biggen, ongeveer 12 vrachten. Iedere vracht verliezen we personeel, zij denken laat die blanken maar werken. Na 8 of 9 vrachten begin ik me compleet te ergeren aan hun mentaliteit en besluit ik te doen wat normaal is in Mexico, helemaal niets. Al zegt het personeel het ontzettend druk te hebben, zit 3 kwart ergens tegen de muur te lammen.


16 maart 2017, 9:00 uur (UTC-6) snel een ontbijtje naar binnen schuiven en voor de zoveelste keer onder de ijskoude douce. Hector laat ons zien hoe hij beren de melkt. Vervolgens controleren we het sperma, verdunnen en verdelen we het over de potjes. 20% van de inseminaties is met het eigen sperma, dit wordt vooral gebruikt voor de terugkomers en gelten. Vervolgens verzetten we de zeugen en is de dag al weer voorbij.

17 maart 2017, 9:00 flink ontbijten en vervolgens de Mexicanen laten zien wat werken werkelijk is. Ik en Geert spenen de zeugen in hoog tempo en werken ongeveer 4 keer zo snel als de Mexicanen. We horen geklaag op de gangen, “mucho rapido”. Het gaat ze veel te snel en ze beginnen zelfs te zweten. Dit terwijl ik en Geert nergens last van hebben. Na 140 zeugen gespeend te hebben lunchen met de werknemers. Waarna we douchen en de zwembroek aantrekken en een duik nemen in het zwembad. Waarbij ik met mijn verbrande rug horizontaal op het water klap en deze dus nog roder wordt dan deze al was. Na een paar Corona’s te bed.

18 maart 2017, 9:00 uur ik word wakker en merk dat Hector nog in comma is doordat hij weer eens te veel gedronken heeft. Ik en Geert besluiten alvast naar kantoor te gaan. Hier vraagt het personeel natuurlijk waar is Hector, we vertellen over gisteren, waarna zij weer weten hoe laat het is. 2 uur later komt hij dan eindelijk zijn bed uit. Intussen zijn de beren al weer gemolken en is het tijd om te insemineren. Na het insemineren richting een communie feest. Hier komen wij ongeschoren en in vuile kleding binnen gelopen terwijl iedereen in stijl gekleed is, een feest waar zo ongeveer alle rijke ondernemers en zakenlui aanwezig zijn. Het feest lijkt een groot succes maar deze veranderd in een grootte ramp.

Er zet een flinke storm op, het servies vliegt van de tafels, parasols breken. En plots, tafels waaien omhoog en de tent van 40 bij 30 waait om. Waarna misschien wel 50 mensen ernstig gewond raken. Een schok om te zien, vele liggen bedorven onder de tafels, stoelen en sommige zelfs onder de duizenden kg wegende de tent
overal bloed en paniek. Ik en Hector stonden gelukkig net buiten de tent en geert kon net op tijd bukken. Wij, Geert, ik en Hector, zijn familie en vrienden hebben niets wonder boven wonder.

Tegen de schrik voor een goeie uiteten. Waarna we naar Hector zijn thuis rijden om ons op te frissen en klaar te maken voor een verjaardagsfeestje van een vriendin van de vriendin van Hector. Aangekomen in de club blijken de vrienden van Hector en zijn vriendin al vertrokken te zijn. De club blijkt veel te duur te zijn, vandaar dat we na een drankje al weg zijn. We rijden per taxi terug naar Guadalajara centrum, waar we een klein barretje in gaan. Hier besteld Hector net wat te veel drank voor ons alle, waarna we goed lam terug keren naar ons foute hotel.

19 maart 2017, 10:45 uur (UTC-6) ik hoor de wekker gaan. Ik kijk om me heen en wordt met een bonkend hoofd wakker in een hotel. Snel douchen en het hotel uit, nu wachten op Hector welke ons op zou halen. Na een aantal uren brak in het park gelegen te hebben komt Hector ons halen. We rijden samen naar zijn ouderlijk huis, waar we ons opfrissen. Hierna vertrekken we naar het buitenhuis van zijn ouders, hier ontmoeten zijn oom, tante en nichtjes. Veel te brak en vermoeid schuiven we de BBQ gerechten naar binnen. Snel naar huis en te bed, want morgen moeten we er weer vroeg uit.

20 maart 2017, 7:15 uur (UTC-6) de wekker gaat iets vroeg. Na een ontbijtje keren we terug naar KUX, 220 km rijden vanaf Tepatitlán de Morelos. Op het bedrijf wordt gewerkt met een drie weken systeem, deze week zullen de zeugen welke we afgelopen vrijdag gespeend hebben geïnsemineerd worden. We komen rond 13:00 uur aan op de farm, we nemen een douche en bewegen ons richting de dekstal. Insemineren en de zeugen aanteken voor morgen en de dag zit er al weer op.

21 maart 2017, 8:00 uur (UTC-6) vandaag ziet ons dag er ongeveer hetzelfde uit als gisteren. Weer insemineren we de zeugen en voeren we de berigheidscontrole uit. S ‘avonds worden we door Hector Quiles uit eten gevraagd, dit slaan we natuurlijk niet af. Aangezien de gemiddelde Mexicaan maar twee maal daags eet, in de morgen rond 8 uur en laat op de avond rond 10 11 uur. Dit zijn wij niet gewend en we gaan dan ook dagelijks kapot van de honger. Los daarvan we krijgen een lokale specialiteit te eten, taco’s met biggenvlees (biggen van 7 tot 12kg levend gewicht). Heerlijk na een dag niet gegeten te hebben, al vreet je op zo’n moment alles wat je voorgeschoteld wordt. We willen vaak echter niet eens weten wat ons voorgeschoteld wordt en vooral niet waar het bereid is. We eten alles maar op zonder er over na te denken.

22 maart 2017, 7:30 uur (UTC-6) opstaan en drie maal raden, weer insemineren vandaag. Na het insemineren (afgewerkt rond 13:30 uur) wachten tot 15:00 uur waarna we een speenbig aan het spit zouden eten. Echter wordt het geen drie uur maar 6, we vervelen ons kapot gedurende deze tijd (wachten is nou eenmaal niet ons sterkste punt). Maar goed zo als wij in Brabant het Brabants kwartiertje kennen, kennen zij hier de Mexicaanse drie uurtjes. Werkelijk niemand hier komt zijn afspreken na en hiernaast zijn ze enorm slecht in het inschatten van de werkduur, “oh duurt maximaal een uurtje”, drie tot vier uur later zijn we dan vaak pas klaar. Iets waar wij ons als Nederlanders ontzettend aan ergeren. Maar goed we gaan de mentaliteit van de mensen hier nooit veranderen.

Naast al het geklaag over hun mentaliteit smaakt de speenbig aan het spit verrukkelijk. Vol gevreten ploffen we neer in het gras, uitbuiken en na genieten. Ik loop richting de deur om mijn laptop te pakken en zie in de verte een grote lichtbron. Het blijkt een bosbrand te zijn op de volgende bergtop naast de onze. Hector zegt dat we niets te vrezen hebben gezien de afstand.

Een prachtige eerste week met vele opmerkelijke belevenissen, nog een kleine 6 weken te gaan. Wat zullen we weer blij zijn terug in Nederland te zijn, het land waar je wel afspraken kunt maken met mensen, ze niet alles uitstellen tot morgen en ze weten wat het woord werk betekend.

Volgende week zullen we vertrekken naar een andere zeugenhouderij met 4000 zeugen. Een min puntje het bedrijf is 60 jaar oud, gedurende deze jaren is er nooit meer onderhoud of renovatie geweest. We zijn reuze benieuwd wat we zullen aantreffen en of we überhaupt twee weken gaan overleven op deze farm.